Verderop bij ons in de straat, op Schwalbenherd 7, woont Thomas. In een mooi oud huis met originele mijnwerkerslampen aan de gevel. “Zijn huis is net een museum”, zegt zijn vriendin. “Maar dan eentje waar niemand in mag.”
In de zomer gaat Thomas met zijn oude Toyota alle rommelmarkten in de regio af, om curiosa op de kop te tikken. Hij stalt zijn schatten uit op de benedenverdieping, gegroepeerd naar onderwerp. Door de ramen kijken mag, maar spullen verkopen doet Thomas niet. Het doet hem genoeg plezier als toeristen grinniken om de kleine opstellinkjes die hij in elk venster heeft gemaakt.
Zijn vriendin is al heel wat jaren zijn Lebensgefährtin. Maar samenwonen zit er niet in, want Thomas weigert principieel mee te gaan met de tijd en dat gaat de vriendin toch echt te ver. Er is slechts één houtkachel in het huis, in de woonkamer. In alle andere kamers vriest het flink in de winter. Een douche ontbeert Thomas ook; badderen doet hij in een zinken bad met water dat hij boven zijn houtkachel opgewarmd heeft.
Vraag Thomas over de geschiedenis van voormalig mijnbouwstadje Sankt Andreasberg te vertellen en zijn verlegenheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het gangenstelsel onder het dorp heeft zijn warme belangstelling. Als kind dwaalde hij ’s nachts al stiekem door de gangen van Grube Samson, nadat hij een toegangsluik in de kelder van zijn ouderlijk huis ontdekte. Met een aantal kompanen is Thomas nu een mijnschacht vlakbij de Galgenberg in ere aan het herstellen. Vandaag de dag biedt deze Galgenberg een mooi uitzicht over het dorp, in de 17e eeuw was de berg de nachtmerrie van elke misdadige mijnwerker.